امام المتقین آقا امیرالمومنین علی (ع) در یکی از نامه هایش در نهج البلاغه درباره مبارزه با نفس این چنین می فرمایند:
« سوگند یاد میکنم به ذات خداوند که به خواست خدا، نفس خویش را چنان ورزیده سازم و گرسنگی بدهم که به قرص نانی و اندکی قناعت بورزد و آن را مغتنم بشمارد.
آنقدر (در خلوت های شب) بگریم که آب چشمه چشمم خشک شود. شگفتا! آیا این درست است که شتران در چراگاه ها، شکم خویش را انباشته کنند و در خوابگاه خویش بخسبند و گوسفندان در صحراها خود را سیر کنند و در جایگاه خویش آرام گیرند، علی نیز شکم خویش را سیر کند و در بستر خود استراحت کند؟! چشم علی روشن! پس از سالیان دراز به چهارپایان اقتدا کرده است.
