در خبر است از سرور کائنات، محمد مصطفی (ص): هرگاه که یکی از بندگان گنه کار پریشان روزگار، دست انابت به امید اجابت، به درگاه حق جلَ وعلا بردارد، ایزد تعالی در وی نظر نکند.
بازش بخواند ، باز اعراض کند. بازش به تضرع و زاری بخواند، حق سبحانه و تعالی فرماید :
«یا مَلائِکَتی قَداِسْتَحْیَیْتُ مِنْ عَبْدی وَ لَیْسَ لَهُ غَیْری فَقَدْ غَفَرْتُ لَهُ؛ دعوتش را اجابت کردم و حاجتش برآوردم که از بسیاری دعا و زاری بنده همی شرم دارم».
کرم بین و لطف خداوند گار
گنه بنده کرده است و او شرمسار
گلستان سعدی
پسرم! نه گوشه گیری صوفیانه دلیل پیوستن به حق است و نه ورود در جامعه و تشکیل حکومت، شاهد گسستن از حق، میزان در اعمال و انگیزه های آن است.
بخشی از نامه امام خمینی (ره) به فرزندشان سید احمد (ره)